کشنده های خلاقيت 3

"انتظار پاداش داشتن" کشنده خلاقيت است. وقتی شما پاداشی خارجی برای خلاقيت تعيين می کنيد، خلاقيت را از بين می بريد. چرا که انسانهای باهوش هميشه برای رسيدن به خلاقيت راههای مستقيم تر را انتخاب می کنند و خودشان را به دردسرِ خلاقيت نمی اندازند. در واقع رضايت درونی است که انسانهای خلاق را پيش می برد. (برای مثال رجوع کنيد به پستی که در مورد فينمن داشتم.)

وقتی دکتر محجوب در مورد فردوسی می گويد که اگر بخواهيم بطور متوسط حساب کنيم، فردوسی در مدت سی سال به طور متوسط روزی 6 بيت شعر گفته است. مسلما اگر فردوسی هدفی غير از رضايت درونی می داشت، خيلی زودتر از سی سال می توانست خود را به کيسه های زر نزديک کند. 

در واقع موشی که در اين عکس هست، موشی است که انتظار پاداش داشته، وقتی انتظار پاداش داری، ديگر چرا راههای جانبی (خلاقانه) را امتحان کنی؟ زودتر می روی تا به پاداشت برسی.