آن گونه که می انديشيم

خيلی مهم است که چگونه بيانديشيم، چگونه رويا بپرورانيم، يا چگونه به خود اجازه بدهيم که رويا بپرورانيم. چندی پيش کارتون جديد کمپانی والت ديسنی با نام ملاقات با خانواده رابينسون را ديدم. به همه عزيزان، چه آنهائی که مثل من بچه اند و چه بزرگترها پيشنهاد می کنم اين کارتون را ببينند. غير نکات متعددی که در اين انيميشن ديده می شود، از يک نکته آن می خواهم استفاده کنم. پسر قهرمان کارتون که در يک يتيم خانه زندگی می کند در اثر تلاش و رسيدن به يک اختراع ثروتمند می شود.
اما فيلمها و سريالهای ما را ببينيد: وقتی می خواهيم کسی پول دار شود، حتی به خودمان اجازه نمی دهيم فکر کنيم يا حتی رويايش را بپرورانيم که در اثر نوشتن يک کتاب(مثل خانم رولينگ که می گويند از هر کلمه کتابش بيش از 800 دلار درآمدداشته است.)، در اثر يک ابداع، اختراع يا حتی يک مديريت خوب بر اختراعاتی که تا به حال شده (مانند آقای بيل گيتس) کسی پول دار شود. در عوض قهرمان فيلممان يک زمين داشته که قيمتش يک دفعه بالا رفته (يک وجب خاک) يا کتاب کهنه ای که قيمتی شده که ارزشش را نمی دانسته.
آيا انتظار داريد کودکان ما دنبال ايده های جديد و خلاقيت بروند، يا دنبال زمين و ملک و عتيقه جات؟